آیا به این موضوع توجه کرده‌اید که از فنون خاصی شناخت‌درمانی، اگر نه برای همه، لااقل برای اغلب بیمارانتان استفاده می‌کنید؟ آیا احساس می‌کنید روش‌های کم و بیش یکنواخت و عاری از تنوعی را همواره مورد استفاده قرار می‌دهید؟ من فکر می‌کنم همه ما زمانی این احساس را تجربه کرده‌ایم. بسیاری از ما رواندرمانگران به الگوهای آشنا چسبیده‌ایم و از شیوه‌های بالینی که اغلب اوقات یا بعضی وقت‌ها مؤثر واقع می‌شوند استفاده می‌کنیم. به این ترتیب از طیف وسیع رویکردهایی که می‌توانند به ما قدرت انعطاف‌پذیری بدهند و دنیایی تغییر برای بیمارانمان به ارمغان بیاورند غافل می‌مانیم.