«عارف و ریاضیدان برجسته فرانسوی، پاسکال نوشته است: «سکوت این فضاهای بیکران مرا به وحشت می‌اندازد.» چه کسی تاکنون ساعت چهار صبح بیدار نشده و به‌شدت احساس تنهایی، آسیب‌پذیری و وحشت نکرده است؟ چه کسی سکوت فضاهای نامتناهی دنیای بیرون و فضاهای بیکران درون را احساس نکرده است؟ چه کسی با ریزش برگ‌ها، فانی بودن همه چیز و تنهایی خود را در این سیاره چنانکه رابرت فراست می‌گوید لمس نکرده است؟ آنها نمی‌توانند مرا به فضاهای خالی میان ستارگان در کراتی که هیچ بشری در آنجا ساکن نیست برسانند من آن فضاها را در درون و بسیار نزدیک به خود دارم و خود را با مکان‌های متروک درونم می‌ترسانم. چه کسی در برابر خواسته‌های زندگی احساس بی‌کفایتی و آرزوی رهایی نکرده است؟ چه کسی فرار آشنایان را بعد از درخواست کمک ندیده و مجبور نشده است به منابع ضعیف خود اکتفا کند؟ در هر یک از این احوال مردابی، وظیفه‌ای وجود دارد که به رشد منجر می‌شود. درست همان‌گونه که یونگ گفته است در هر جلسه درمان باید پرسید که درمان‌جو با داشتن این روان‌رنجوری از انجام چه وظیفه‌ای اجتناب می‌کند، ما نیز باید بپرسیم چه وظیفه‌ای در هر یک از این مکان‌های اندوهناک وجود دارد. در هر مورد، شکلی از ترک وابستگی یا شهامت یافتن برای بی‌دفاع و مسئولانه ایستادن در برابر جهان هستی وجود دارد. در هر حال ما به چالش کشیده می‌شویم تا رشد کنیم و سفر را با آگاهی بیشتر ادامه دهیم. درحالی که رشد اغلب وحشت‌انگیز است، اما رهایی‌بخش نیز هست و ارزش و معنا را به زندگی ما می‌آورد. نورمن تا سی سالگی دوبار ازدواج کرده بود. او در هر دو ازدواجش پناهگاه مطلوب خود را که با تملق، فرهیختگی مصنوعی، جذبه و زبان‌بازی ساخته بود به آشوب کشیده بود. کمی بعد از هر ازدواج، هنگامی که عروس به نیازهای او رسیدگی نکرده بود بسیار خشمگین می‌شد، حرکات و انتخاب‌های همسرش را تحت نظارت می‌گرفت و تهاجمات کلامی به او را آغاز می‌کرد که به بدرفتاری فیزیکی منجر می‌شد. هنگامی که به نورمن ثابت می‌شد همسرش قابل‌کنترل نیست، نورمن طلاق می‌گرفت و عازم زناشویی بعدی می‌شد.»