تاکنون این پرسش را برای وب سایت روانشناسان و روانپزشکان معروف فرستاده‌ام؛ اما راستش، خیلی مطمئن نیستم که دنبال پاسخش باشم، حتی از پاسخ احتمالی شما واهمه دارم و می‌ترسم حالم را از این هم وخیم‌تر کند. احتمال دیگر این است که اصلاً پاسخی برای سؤال من وجود نداشته باشد؛ ظاهراً همینطور است. تعجب نمی‌کنم اگر به من بگویید راه و رسم ازدواج همین بوده و هست و فقط بهتر است آن را بپذیرم. قبل از هر چیزی باید بگویم که از نظر من، ازدواج یک «معما» است. بعد از گذشت چند سال از زندگی مشترک من و شوهرم لِری، ازدواج من به یک معما تبدیل شد و در طول این بیست سال و چند ماه که از زندگی زناشویی ما می‌گذرد، همچنان مثل یک معما باقی مانده است. لِری از این نامه اطلاعی ندارد؛ اما تا جایی که می‌دانم، از نظر او هم ازدواج ما یک معما است. ظاهراً زندگی مشترک خوبی داریم. من و شوهرم لِری زیاد با هم دعوا یا جر و بحث نداریم و حتی از نظر دوستانم، که زندگی خودشان را با زندگی من مقایسه می‌کنند، بهترین زندگی را دارم. اما برای من به اندازهٔ کافی خوب نیست.