«هوشنگ پسری داشت بسیار هوشمند. برجای پدر بر تخت شاهی برآمد. بزرگان کشور را فراخواند و گفت: تختِ شاهی به من رسیده است، باید جهان را از بدی‌ها پاک کنم و سپس در پادشاهی استوار و آسوده بنشینم. دستِ دیوان و شیاطین را کوتاه خواهم کرد و هر چه مایه سودمندی و بهره‌دِهی است از جهان به دست خواهم آورد. پس پشم از پشت گوسفندان جدا کرد و رِشتن به مردم آموخت و با کوشش از رشته نخ‌ها جامه و فرش و گستردنی‌ها تهیه کرد. برای غذای حیواناتی چون اسب و شتر و گاو، سبزه و جو و کاه را اختصاص داد و مرغانی چون باز و شاهین را رام کرد و بدان‌ها شکار کردن آموخت. آنگاه مرغ و خروس را پرورش داد و مردمان را به تیمارداری و نگهداشت آن‌ها سفارش کرد. طهمورث وزیری پاک‌سرشت و نیکورای داشت، شیدسپ نام که پیوسته روزه داشتی و شب را با راز و نیاز به درگاه بی‌نیاز به صبح رسانیدی. روزه و نمازِ شب رسمی است که او نهاده است. از اندیشه بلند و رأی صائب او پادشاهی طهمورث رونق گرفت و جهان از بدی‌ها پاک شد. فرّه ایزدی از شاه تابیدن گرفت و طهمورث به فرّ خدایی بر اهریمن حمله بُرد و به افسون و تدبیر به بندش کشید و مانند اسب تیزرو او را مرکب خویش ساخت و به هر سو تاخت. دیوان چون چنان دیدند از فرمانِ او سرپیچیدند و با سپاهی گران هیاهوکنان و غریوان پیش آمدند. دلیر مردانِ طهمورث و لشکر دیوان درهم افتادند و طهمورث به نیروی بازو و ضربِ گُرزِ گران یک بخش از آنان را کشت و دو بخش دیگر را اسیر کرد. دیوانِ اسیرشده مُتعهد گردیدند که او را خط و نوشتن بیاموزند، سی نوع خط از چینی و پهلوی و سُغدی و جز این‌ها. پادشاهی طهمورث سی‌سال به درازا کشید و از آن پس جهان را به جهانیان واگذارد و درگذشت.