مرگ مردم سالاری دربرابر نابودی کیهان جمله ای خبری و جزئی می نماید. بسیاری از کسانی که این شیوه ی اندیشه را ارج می نهند بر این باورند که مردم سالاری یکی از آن چیزهایی است که ما باید با همه توانمان از به خاک سیاه نشستن اش جلوگیری کنیم. مردم سالاری به ما کمک می کند به زندگی ارزش زیستن بدهیم. البته این دیدگاه با این تفکر که مردم سالاری آن چیزی است که موجب ادامه حیات ما خواهد بود فرق دارد. “خطر زندگی بنیاد” در نهایت برای مردم سالاری تاریخ مصرفی تعیین می کند. ما نمی توانیم کاری خارج از توان مان انجام دهیم. اگر این امر در افزایش آگاهی تمرینی است مخاطب آن دانشمندان، سیاست گذاران و فلاسفه هستند. حقیقتا هیچ اهمیتی ندارد چه کسی باید تصمیم بگیرد بعد چه اتفاقی بیفتد. آن چه که به حساب می آید تصمیمی است که گرفته می شود. خواه تصمیم بعدی وجود داشته باشد یا نداشته باشد. معنای آن در قرن بیست و یکم این است که چشم انداز نهایی فاجعه شامل برخی از نگرش های آخرالزمانی قرن بیستم می شود. ولی بسیار فراتر از آن می رود. سایه ی هولوکاست اتمی هنوز بر سر ماست: گیرم بخش کوچکی از هزاران اسلحه های اتمی که در سراسر کره زمین پراکنده شده است هم زمان منفجر شود، چیز دندان گیری از دنیا باقی نخواهد ماند. تغییرات اقلیمی خودش را به شکل بالقوه ی فاجعه ای کره ای به صورت گرمایش و سرمایش نشان می دهد: طولی نمی کشد که زمین کره ای آتشین یا یخ زده خواهد شد. مهندسی زیستی “خطر زندگی بنیاد” جدیدی است، به ویژه اگر راه خود را به شکل تروریسم زیستی بگشاید.